Ballıkayalar

İstanbul’a yakın olupta girmediğim bir yer, Ballıkayalar. Sisli bir sabah, serin ama soğuk değil, yağış da yok. E-5 üzeri yola koyuldum. Gebze’den sonra “Ballıkayalar Tabiat Parkı” tabelasından sapıp, orta temizlikteki dar virajlı yoldan 15 dakika ilerleyince vardım.

Kaya tırmanışı için İstanbul’a yakın olduğundan dolayı tercih ediliyor. Zaman zaman sohbetlerde işittiğim veya gezen arkadaşlarımızın notlarından edindiğim bilgi; sıcak mevsimde ve özellikle hafta sonu piknikçilerin yoğunlukta olduğuydu. Bu da beraberinde tabiat kirliliği ve aşırı kalabalık demek.

Ördekler

Derenin ortalama debisi hakkında net bilgim yok, ancak tahmin ediyorum ki son baharda zaman zaman kuruyan, kar ve yağış sonrası artan bir hali var.

Derenin yatağı olası genişleme hakkında fikir verebiliyor.

Kaya tırmanışı yapılan kaya bloklarından biri. Yaklaşı 2 km boyunca kıvrımla ilerleyen bir vadi. Kıyafetim ve özellikle ayağımdaki motosiklet sürüş botları nedeniyle içeriye doğru yürüyüş veya hafif tırmanma yapamadım. Aldığım görüntüler popüler giriş kısmı ile kısıtlı kaldı. Belki daha sonra yeniden içeriye girmek için hazırlıklı gelebilirim. “Gelebilirim” diyorum, ne yazık ki etraf çok temiz değil. Özellikle piknik alanı daha bakımlı ve temiz olmalıydı. Ancak yine de bir düzen var. “Kötü” diyemem.

Çay beklediğimden güzeldi, kuş sesleri içinde lezzetiyle dinlendirdi.

Kiraz

Günün belki de en sevimli kısmı Mollafenari bölgesinde rastadığım bu köpeklerdi. Yaklaşık 15 adet, fotoğraf çekmek için durduğumda sisin içinden çıkıp yanıma geldiler. Ama bir türlü bana yaklaşmak istemediler. Korkudan olduğunu tahmin ediyorum, zira onlara yaklaşmaya çalıştığımda uzaklaşıyorlardı. Kim bilir neler yaşadılar ki, benim onlardan korkmam gerekirken onlar benden kaçıyorlardı. Yere oturup ısrarla bekledim. Nihayetinde ufak temaslar oldu. Sonra bir kaçını neredeyse zorla sevdim.

Buraya kadar iyi de, bir yandan da üzüntü kapladı içimi. Böylesine güzel köpeklerin niçin özgüveni kırılmıştı. Burası düşündürücü gerçekten.